İmkansızı Beklerken

çığ, dağlardan kopup gelirken
susmayı seçtim
felaketin yüzüne gülümsedim
ve kaçsam, dedim
iki kalp çarpıntısı daha yaşarım
bir adım daha giderim
üç nefes daha çekerim
bir düş daha kurarım
ve sonra
gözyaşlarım yanaklarımda
buz tutarken
ellerim ölümün ellerinde
ve yarım kalan her şeyi
acıdan bir zehir gibi
son kez içime çektiğimde
soluk soluğa kalmış umutlar
hayatla ölüm arasındaki
kıldan ince çizgide
güneş çıkınca çözülen sisler gibi
kaybolup gittiğinde
diyeceğim ki kendi kendime
keşke
korksaymışım
imkansız mutluluğu beklerken
işte bunun için
çığ, dağlardan kopup gelirken
susmayı seçtim
onu beklerken…
-w-

31.08.12

İsa Yılmaz