İstanbulu Seninle Sevdim

Bu şehrin geceleri hep böyledir
Issız ve karanlık
Güneş ufkundan batınca
Bir sessizlik çöker şehrin üzerine
Karaya boyanır bütün gökyüzü
Ay içimde bir başkadır
Yıldızlar dans eder beynimde…

Ve bütün köşe başları yalnızlık kokar
Uçurum kenarlarında uçup giden umutlar
Avuçlarımda kırık dökük avuntular
Dudağımda son sigaram bir nefeslik
Ciğerlerime işleyen duman..

Beyoğlu’nun yoluna tutmuşum ufak ufak
Yürüyorum…
Her ayak sesinde kabaran yüreğim
Ve her gecenin koynunda tutsak bir köleyim
Mahküm uyum bu karanlık gecelerin
Ve bir ömür sensizliğin mahkum uyum…

Duyurmasa da sesimi bu hırçın rüzgarlar
Her gecenin koynunda ezilse de yüreğim
Ben bu şehri seninle sevdim
Ben bu sessiz sokakların yangınında bir deli
Utanmadan uslanmadan
Arıyorum hep seni..

İşte sensizliğin en acı yanı
İşte yüreğime düğümlenir duygular
İşte bir şarkı mırıldanır dudaklarım
Bir hasret akşamında
Bir hasret şarkısı
Boğazın dalgaları çılgınca vurur surlara
Beynimden geçer sanki gemiler
İçimde törpülenir sensiz geceler
Her saniye sensizliğin iç çekişiyle
Ürperir yüreğim…

Kolay değil sevip de sensiz kalmak
Sen şimdi uzak diyarlarda
Çok uzaklarda belki mutlusun
Belki de beni unutmuşsun
Bir sıcak yuvan var ısıtan
Ve bir şanslı aşık el teniyle uyanan

Bense bu serseri gecelerin
Yangınında bir deli
Utanmadan uslanmadan arıyorum hep seni
Dedim ya gülüm

Ben bu şehri seninle sevdim
Ne yorgun gecelere göğsümü gerdim
Sen gittin ama sevdam bitmedi

Ve şimdi seni
Daha çok seviyorum
İşte bu şehre adını veriyorum
İstanbul u seninle sevdim
Ben bu şehri seninle sevdim gözbebeğim

Orhan Samih Güllük