Kadınlar Günümüz Kutlu Olsun

Kadınlar Günümüz Kutlu Olsun

Yarın 8 Mart,
Dünya Kadınlar Günü.
Bir güne sığacaktı yine,
Kadına verilen mutluluk ve önem.
Adet olsun diye yapılan kutlama,
Belki de verilen bir çiçek.
Ertesi gün eski haline dönecekti,
Yine her şey.
Yine erkeğin gerisinde kalacaktı kadın.

Oysa her erkeğin bir annesi olduğunu,
Yaşamlarının bir kadına bağlı olduğunu,
Bilmiyorlar mıydı acaba.

Kadın bir günlük farkına varıldıktan sonra,
Dönecekti yine hayatına.
Sevdikleri için kendi hayatından vazgeçmeye.
Değişmezdi kadının kaderi,
Nerde yaşarsa yaşasın.
Hep veren olmuştu,
Aldığı çok azla yetinmesi gereken.

Uğruna ölümlere gidilen,
Savaşlar çıkarılan.
Yüreğine girilip,
Elde edilene dek peşinde koşulan.
Sonra savaşı kazanmanın rahatlığıyla,
Bir kenarda unutulan kadınlar.
Nasıl olsa erkekten gidemezdi kadın,
Hem ne haddineydi erkeğe karşı gelmek.

Eskilerin dediği gibi,
“Karnından sıpanın, sırtından sopanın eksik edilmemesi gereken” kadınlar.
Sorulmadan evlendirilen,
Kocandır sever de döver de denip,
Geri dönüşü olmadığı ima edilen kadınlar.
Olur, da gönlü bir başkasına kaysa,
Töre deyip de hayatı elinden alınan kadınlar.

Durmadan didinen, çalışan,
Yine de yaranamayan kadınlar.
Sevip de sevilmeyen,
Eve geliyor ya,
Yanında, karnını doyuruyor,
Daha ne istiyorsun denen kadınlar.
Hem eş, hem sevgili, hem hizmetçi olması beklenen,
Geceleri eşinin yatağını dolduran, memnun eden,
Ama memnun mu, mutlu mu sorulmayan kadınlar…

Gündüz işte sonra evde çalışan,
Yaptıkları göze görünmeyip,
Yoruldum deme hakları bile ellerinden alınan kadınlar.
Her yaptığı göreviymiş gibi,
Yapması beklenen.
Bir işi aksatsa hesap sorulan,
Ne yapmak istersin, diye sormak,
Akla bile gelmeyen kadınlar.

Hayatındaki kadın erkeği tanıtır.
Az erkek bilir bunu ve uygular.
Değer verir hayatındaki kadınlara,
Eş, anne, kardeş ya da akraba.
Oysa kadına bir gitsen bin gelir,
Bir versen bin alırsın.
Yetinmeyi bilir kadın,
Yeter ki elinde yetinecek bir şey olsun.

Yoktan var eder sevdikleri için.
Saçını süpürge eder, sevdikleri istemeden.
Belki de bunun için,
İstenmeden yaptığı şeyler,
Değer bulmaz…

Bir teşekkürdür tek istediği
Biraz sevgi,
Farkına varılmak.
Hele de arada da olsa,
Seni seviyorum, sözü,
Dünyaları verir kadına.
İyi ki varsın, demek,
Baştan yaratır kadını…

Mutlu kadın güzeldir,
Bire bin katarak dağıtır mutluluğunu çevresine.
Sevdiklerinin yüreğindeyse eğer,
Hele de bir de güvendeyse,
Huzurluysa…
Dünyanın en güçlü insanı olur.
Bir kaplan gibi korur sevdiklerini,
Paylaşamaz kimse ile.

Ağlar kadın mutsuzsa,
Her gözyaşı ile uzaklaşır onu ağlatandan.
Kolay kolay kırılmaz kalbi,
Ama bir de kırıldıysa hiçbir söz yetmez onarmaya.
Her şeyi silip baştan başlayacak gücü de vardır kadının
Bilmez erkek bunu,
Alışmıştır kadının onu sırtında taşımasına,
İkisi için de emek harcamasına.
Kadın bir kez elini çekerse erkekten,
Tarumar olur o beraberlik…
Ve geç kalmıştır artık erkek,
“Ne oldu bize” diye sormak için.

Kaybedince değerinin anlaşılmasını kabul edemez kadın,
Varken bilinsin ister değeri.
Nasıl olsa var denmesini,
Sevdiğinin onun gitmeyeceğini sanıp,
Başka gönüllere gezilerini istemez.
Yakıştıramaz bunu insan onuruna.
Aldatılmaya gelemez kadın, yok sayılmaya da.
Haksızlığa uğradıysa kabul edemez.
Affeder belki ama asla unutmaz.
Ve sessizce gider kadın.
En kötüsü de budur,
Bir kadın sessiz kaldıysa bitmiştir yüreğindekiler.

Eştir, anadır, bacıdır erkeğe…
Acılara göğüs gerip,
Hayata bağlanmayı bilir.
Sevdi mi tam sever,
Gitti mi de geri dönüşü olmadan gider…
Onursuz bir yaşam istemez kadın.
Yanı başında olmak ister sevdiklerinin,
Ne önde ne de arkada olmak yaraşmaz kadına.
Yan yana omuz omuza yürümek,
Hayatı birlikte göğüslemek,
Savaşmak ister.

Bir kadın bir hayattır,
Yaşamın gerçeğidir.
Ne mutlu bunu bilen,
Kadına, kadınına değer verenlere…

İyi ki bir kadınım,

07.03.2010

Belgin Yazar