Kahreden Ayrılık

Yüreğimin kıyısına vurduğum minicik bir darbe ile
Susmalıydım belki de denizimin kıyısında.
Aşkı senle tattım sarp limanın başucunda.
Limandan taşıyan bir gemiydi, ayrılan sevgi güllerini.

Anılar köhne zamanın mazisinde kaldı.
Güneş damlar gözlerimden, ufkun batışı ile.
Deniz durgun, yansır yüreğinin güzelliği semadan.
Yıldızlar çizer resmini, gecenin sükûnetindeki semaya.

Ayrılık kor olmuş yakar yüreğimdeki sevdayı.
Gelse de deryalardan, derman olmaz merhem
Susmak bilmeyen ahenkle söylerim senin hasretini
Sense benden uzakta çok uzakta bir noktada izlersin.

İzlerisin, vicdanın bir köşesinde, belki de ağlarsın.
Ağlarsın, sende beni ruhun ile birleştirmek istiyordun
İstiyordun; çünkü sende beni tüm benliğin ile seviyordun.
Seviyordun; çünkü sonsuzluğa gitmeden önce ki kalbin
Benim için ağlıyordu.

Mehmet Çiçek