Kaybettiğin Düşlerinden…

Bazı aşklar konuşmayı kaldıramaz… Susulur ve sessizce gidilir… Çünkü söylenecek herşey söylenmiştir…Konuşacak  bir şey kalmamıştır, yada aşk kalmamıştır.. Çok kısaydı yaşadıklarımız anlatılınca… Yada daha fazlasını biz yaşamaya üşendik…Aynı önsözü okunmaya üşenilmiş bir kitap gibi.. Oysaki bilemez okumayan, onun içinin nelerle dolu olduğunu… Biliyorum, bir sonraki sabaha rahat bir şekilde uyandın. Rahat, yeni bir hayata başlayacağım diye avutuyordun kendini… Oysaki içindeki o küçük kıvılcımın geride kalan ben olduğundan habersiz. Yine o bunaltıcı yaz sıcağının akşamlarından birini yaşıyorsun, balkona çıkıyorsun biraz hava almak için. Rüzgâr esiyor, esiyor… Ama sıcak havayı yüzüne vurmaktan başka bir şey yapmıyor.  Yakıyorsun bir sigara, daha sonra o dumanla dalıyorsun düşünceye… Ama aklına bir türlü ben gelemiyorum, “nedir bu sıkıntı” diye düşünürken. Güneşin doğmasına yakın, elinde o tozlu fotoğraf albümünle uyuyakalıyorsun… İşte tam öyle bir anda geleceğim yanına, üstünü örteceğim üşüme diye. Sabah uyandığında hiçbir şey hatırlamayacaksın, ama ben yine de gelmiş olacağım ya, olsun. Üzerine sinen bu koku hiçte yabancı gelmeyecek, o bir türlü çözemediğin ama huzurlu olduğun anında yanında olacağım…