Kendime Aşk Dedim

adını aşk koydum bu sevginin
karanlığımı aydınlattığı için
ve ilk defa ben kullandım bu kelimeyi
sana aşkım dedim

çölleri dolaştım durmadan
Leylayı sen zannettim
kendimden geçmiş bir halde
bir an Mecnun olup
ona aşkım dedim

bir zaman geçti öyle
ben Yusuf’umu kaybettim
dağladı gözlerimi aşk,
durmadı hiç yaş
bir gün gelir dedim

işte aşk dedim
Yusuf’u gördüm
ben bende değildim
bir an Züleyha oldum
ardından yırttım gömleğini
gel ey aşk dedim

sıyrıldım tenimden uzaklara gittim
Ferhat idim şimdi dağları deldim
Şirin ise sen olmuş,
tutsağım ey aşk dedim

ben o yasak elma idim
fısıltıyla seslenilen
yenilmemesi gereken
ah aşk dedim

işte o taş ben idim
Kabil’in elinde aşk
Habil’in başında kan
durmadan kendime yenildim

gök boşaldığında
sular yükseldiğinde
bir bendim sağlam
gelmem diyenlere inat
ben aşkım dedim

ben döndüm kendimce
ışık dediğim çevrende
içimde yaşanırken onlarca aşk
seni yaşattım mahremimde
ben o dünya idim
kendime aşk dedim