KİMSESİZ

Her gidişin bir dönüşü, her ayrılığın vuslatı, her özlemin sevinci var.
Dönüşü bekleyip, vuslatı özlerken, sevinçlerden uzak bu şehir bana dar.
Ellerim hep çenemde, sürekli düşünür halde, alem içinde alemdeyim.
Vakit geç olup da güneşim doğmaz batarken gelişini ben ne edeyim?
Hayallerimi, düşümü süslerken gül kurusu renkte lebinden dökülen aşk kelamı,
Senden tek bir tümce gelmezse neyleyim cümle alemden gelen onca selamı?
Yek bakışından dönmüşsem mecnuna, tenin kokusundan olmuşsam virane.
Gözün gözüme değmezse, kokun içime tütmezse, cihanın varisiymişim bana ne?
Ellerim sıkı sıkıya yumruk olmuş da tırnaklarım batıp da kanatıyorken apazımı,
Sana hasret ellerim tutulmasın, öpülmesin yanaklarım, kimse çekmesin nazımı.
Altı üstü bir beşerim işte, kıt usu kendine bile yetmekte her daim aciz kalan.
Rab vermiş bu aşkı, nasıl alsın aklım, budur ki içime hem sürur, hem perva salan
Şule düşmüş şu mevte meyleden bedenin her bir yanına, hem şeb hem gün yanarım.
Sen gelmezsen son nefesimi salarken semaya, ne dost isterim, ne bir yudum su ararım.
Boynum bükük bırakıp da yolcu yolunda gerek düsturunca zaruri gittin o gün.
Gelmeyeceksen sen, istikbal lazım değil bana, yansın yarın, bugün ve dahi dün.
İçim sen olmuş, kalemim sen yazar, gözüm sen görür, dilim sen der, elim sen ararken.
Sana uyanmayacaksam bir daha hiçbir sabah, güneş yarmasın gecenin karasını erken.
İsmin kulaklarımın en ala tınısı, cemalin rüyalarımın en güzel süsü olmuş, ne deyim?
Adın duymayacaksam, yüzün bir daha görmeyeceksem, güne eklenen günü neyleyim?
Seni sevmek işim gücüm, seni seven adım, senin divanen olmak şanım, aşkım sana helal!
Seni sevemeyecekse, sen sevmeyeceksen, ne yapsın şu dilsiz yüreği bu kimsesiz Kemal?

Kemal OKUMUŞ