Kırık yürek

Bir asi rüzgardım boş sokaklarda
Kim olduğumu bile bilmeden
Oradan oraya savrulan bir kağıt parçası
Neydi beni bu hale düşüren şimdi
Bir ah mı aldı yüreğim
Yoksa bir beddua mı
Oysaki kendim’dim kabulleneme’diğim
İçime sindiremediğim bir yürekti bendeki
Bir şimşek olsaydım’da
Herşey’den herkes’ten biran’da uzaklaşıveren
Ama ben bir insan’dım en baştan
Ayaklarımın üzerine bastığım andan itibaren
Bir değerdim içime sinmesede
İnsanlar beni her zanman
Bir hüzün sokağı gördüler ne garip
Her yüreğe bir su serptim bendeki yangınları unutup
Yitik duygularımda vardı benim
Bir türlü yeşertemediğim kurumuş dallarımda
Her gün altına umutlarımı ektiğim yüreklere sığınıyorum şimdi
Sarhoş adamlara da hiç gülmüyorum artık
Gördümki en kötü sarhoşluk bendeymiş
Şimdi kalemimin kölesi oldum
O her dem beni kalbimden vursada…

Osman Boz