Meleği Öldüren İnsan

‘Bir kez daha ölürken insanlık, şatafatlı ışıkların süslü varyetesinde,
Melek Karaaslan seni gönderdik huzura, utanmaz bakışların kirli gözlerinde.’

Melektim ve yeniydim eski dünyada,
Bir avuç beden, küçük gözlerimdi aslında,
Her şeyi oyuna saydığım çocuk ruhumda,
Bir gördüm, birde kayboldum, okul sıralarından,
Büyük gelmişti boyuma çocukluk,
Doktor olacaktım, belki de sıradan bir insan,
Okurken ben olacaktım, tebeşir kokulu kitaplarından,
Annem olacaktım,
Severken, kendimi bulacak, aşık olacaktım,

Melektim ve görmedim hiç gülen gözlerini,
Kocan dediler yutkundum, olmaz diyemedim,
Daha çok erken, oyunlarım var bitiremedim,
Aşk bile yabancı, sevda misafir,
Ben çocuk, o adam, kaderimi bilemedim,
Evlendim, ele verildim, annemi sevemedim,
Düşlerime gelirdi, gizli gizli, orda öperdim,
Gücüm tükendi, baksan baharımdayım hayatın,
Limelendi etlerim, zulümler ve çektiğim elemlerim,
Anne ben küçüktüm, ölmeyi hiç istemedim,
Bekle, bekle anne;
Geleceğim elimde cennet çiçeklerim.

Melektim ve katledildim,
İnfazım verildi, ya aile meclislerinde,
Ya da küçük kardeşlerin temiz ellerinde,
Konuşmadılar hiç, sevdanın dilinden,
İnsanlık vermediler, insan elinden,
Ağladım, sus dediler korkunun şerrinden,
Yüreğimde denizler, görmediler nefretinden,
Konuşmadılar hiç, sevdanın hasletinden,
Öldüm, ama kaybetmedim hiç asaletimden,
Oysa hiç bilmediler,
Doğdum beyazdım, tertemiz yaradan elinden,
Öldüm işte, kirlenmedim hiç,
Meleklerin giydiği beyaz rengimden,
Birde Allah’a yürüdüğüm kefenimden,
İnsanlık,
Beni doğan çocuklarınıza anlatın,
Deyin ki; masumdu, hak etmedi,
Melekti ve güzelliğini göremeden,
Katledildi, cehalet ve cahil elinden.

Mekanın cennet olsun…..