Ne Ben Seni Unuttum, Ne Bende Sevgin Bitti

Ne Ben Seni Unuttum, Ne Bende Sevgin Bitti
Sana aşkla hamaylı sana türkülü boynum
Konuştukça dikenin gelip gönlüme battı
Gecenin ortasında göklere açık koynum
Sabah senle uyandı akşam seninle yattı
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Dağlarının kızılı ışık saçar özünden
Gönlüme umut doğmaz oldu artık sözünden
Akşamlara düşmanım bil ki senin yüzünden
Bulutlar poyraz ile doruklardan seğirtti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Sevda mıydı Mecnun’u böyle çöle götüren
Leyla’nın gözlerinde bulutları yatıran
Ölüm olacak derdin bu sevdayı bitiren
Vefasızlığın beni kör kuyulara itti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Ölümüne sevmekti benim en büyük suçum
Zulmüne kalmadı yar artık dayanma gücüm
Hasretinden eridi sana duyduğum öcüm
Her sözün gizli gizli yüreğime tehditti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Şehrin sokaklarına kör lambalar dizilmiş
İçtiğim su aydınlık damlacıklar çözülmüş
Geçtiğim su karanlık suyun üstü çizilmiş
Seni fetheden yiğit bilmem nasıl yiğitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Hangi el ezip geçer gönlünün duçarını
Hangi damla temizler kirlenen bu arını
Coşari çözemedi yüzünün esrarını
Her bakışın gönlüme bir çizik çizdi gitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

26.03.2011 / Samsun

İbrahim Coşar