Nokta verse

Nokta verse;
Zamanla alıştım, biliyorum geçer günlerim.
Nedendir ben bilmem şu kalbimin yorgunluğunu..
Oysaki alışmıştım “turkuaz” rengine.. Siyaha büründün önümdeki perdede.. Beyaz perdeler neden hiç gelmedi önüme..
Şu hayatın hep bir noktasında takılı kaldı umutlarım;
Cümle sonundaki virgül gibiydin ekleyecek söz bulamadığım..
Sen benim için ünlem!
Ben senin için noktaydım.
Biliyorum, uzun zamandır yazmıyor kalemim.
Belki yazmaya değer kadar yaralanmadığım için..
Şimdi düşünüyorum da gençliğimin akıp giden zamanlarını.
Ne kadar da üzüp kırmışım, yaralamışım ‘umutlarımı,kalbimi,be seni’
Her gecenin ufka varan sabahlarında buldum kendimi.
Af diledim sabahlarından..
Özür dilerim, hiç doğmadım ki sabahların da..
Bir uyur gezer gibiyim kalbinde, başımı alıp gitmek istercesine.. Hani olur ya, belki kaybettiğim zamanlara rastlarım oralar da..
Gömerim kırılan umutlarımı derinlere. Nasıl olsa soğudu cesedim!
Sıcak değil bedenim, her gün sığındım rabbime çok af diledim. Yalnızken kar tanelerini izlerdim gönül nöbetlerinde.. Hep bir kar tanesi olmak isterdim eşsiz gönlünde..
Sonra çocukça dönüp sorardım kendime; Bu kar tanelerinin çokluğu kadar eşsiz sevebilmiş miydi beni? Yoksa beni bir kor ateş gibi kül edip yakmış mıydı gönlünde? Şimdi ben bu gece bu satırların demindeyim. Ben yerimdeyim.. Buradayım ben yenilmedim!

Gökhan Maviş
İnstagram; gokhanmavisss
BURSA / 24