Özlem ve Ötesi

Dostun dosta hisleri azgın sel suları gibidir, önü kesilemez. Ne zaman hislerimize doğaçlama dalarsak, hem avuçlarımızda açan renk renk dostluk güllerinin mis kokularına kaptırırız kendimizi, hem de kâlp ceplerinde biriktirdiğimiz dostluk sohbetlerinin hazzını hissederiz… hissederiz.

Zamansız cümlelerin mutluluklarını damarlarımızda taşırız. Büyüyen özlemlerimizi sabrın ötesine geçeririz. Hislerimiz, sevgiyi kuşanıp o büyüyen özlemleri törpüler… törpüler.

Kimi zaman dost ile, kimi zaman kader ile, kimi zaman yaşanan an ile ve kimi zaman da en sevgili ile hesaplaşmadır aslında yaşanan bekleyişler ve ardı sıra törpülenen özlemler. Ama hep de, bütün bunlarla hesaplaşmadır… hesaplaşmadır.

Bir aşktır bizdeki hisler. Bekleyişlerin alın terleridir büyüttüğümüz hesaplaşmalar. Ne bulunulan mekânın egzotizmi, ne dönüşü olmayan rüzgârın saçlarımızı okşayışı ve ne de kıvrılarak akan Dicle’nin sessiz yürüyüşüdür ruhlarımızı besleyen. Gözlerimizde parıldayan sevgidir… sevgidir.

Tutmaya zorladıkça hislerimizi, mutluluklar daha da sıklaşır nabız atışlarımızda. Tutamayız daha fazla ve doğurur cümleleri dillerimiz bir kalenin burçlarında. Ve sonrası çok sesli bir şiirin içinde, yeni hislere hamil olunur, doğururuz…doğururuz.

Her ayrılıkta bu devran böylece devinir durur. Dost özlemleri bulutlanır kendi içinde kibarca. Yeniden yağdırır yağmurları gözlerimizden. Narin bir çocuk gibi küseriz en sevdiğimize, dostumuza, kadere, zamana, hayata ve hatta kendimize. Yeniden, yeniden…

Korunaklı bir yalnızlık isteriz. Kendimize ait dört duvar. O dört duvarın içinde hem makûm, hem gardiyanızdır. Kendi görüş günümüze de kendimiz gideriz. Tek başına… tek başına.

Görüşme günleri hep yürekten olur, sonu hüzünlü bile olsa. Biliriz ki; bu görüşmelerde yeni yeni vuslatlar olacak en sevgiliye, dostumuza, kadere, zamana, hayata ve hatta kendimize. Ama yürekten yaşanır bütün vuslatlar. Özlem ile beklenir… beklenir.

Turan ORAK