PARMAKLIKLAR ARDINDA

Haykırış mı bu, isyan mı anlam veremedim

Gözümden akan yaşlara ‘dur diyemedim,

Bu çektiğim ceza mı, ödediğim bedel mi?

Yoksa kaderimi mi yaşıyorum bilemedim..

Etrafımda ben varım, ‘sadece ben’..

Bunaltıyor kendi yalnızlığım,

Yüreğim çığlık çığlığayken, zor geliyor suskunluğum..

Sadece kabulleniyorum, acı çekmek zaten alışkanlığım..

Uzak geliyor herkes yabancı, herşey sahte,

Burada da olmuyor hatıralar her yerde

Gecelerce sabahlayıp uğruna binbir ümitle,

Kavuşamadan gidiyorum, yine yenildim bu yorgun gönülle

Hayata dargınım ben, küstüm kaderime

Acılar yüklenmiş ufacık yüreğime

Mutluluğumu mahkum etti yıllar sonsuz ölüme,

Masum kalbimi yaktılar anne!!

Tabutta durmayan ceset misali..

Koysunlar benim de bedenimi şu toprağa,

Yeter bunca çile vefasız dünya!!

Tutsak ettiniz hayallerimi parmaklıklar ardına…