Plâtonik Aşk

Aşk bu!
Ne zaman geleceği,
Ne zaman gideceği
Belli olmaz.
Sen âşıksın derinden,
Ama aşka konu olan
Kişi habersiz
Bu konudan…
Ya da haberli,
Ama takmıyor seni…

İşte tam bu noktada…
O sevgi bitmeli!
Kendini konu alan,
“Ben” merkezli
Başka bir girizgâh
Bulmalısın.
Sıyrılmalısın
Seni takmayandan.

Plâtonik aşk derler buna!
Yangının senin içinde
Özlemin senin içinde
Duygular
Seni sarmaş-dolaş
Sararlar.
Sen üzülürsün,
Sen bunalırsın,
Sen ölümlerle
Boğuşursun.

Eğer kim yapıyorsa,
Başıma gelse hani,
Derim ki:
“-Uzaktan uzağa
Sevme beni
Seveceksen açıkla!
Dök içini
Rahatla!

“Seni seviyorum” de!
“Sana âşığım” de!
Oturup konuşmadan,
Berâber uğraşmadan,
Karşılıksız olarak
Yeme kendini! ”
Derim sana.

“-Gelip geçer de
Zaman,
Buluşamazsın bir türlü
Sevdiğinle.
Bana göre;
Uzaktan sevgi,
Uzaktan aşk
Olmaz olsun.”
Derim sana.

“-İçindekini at!
Kafanı boşalt da
Anlasın karşındaki
Onu ne kadar sevdiğini.
Dönüştürme aşkı
Kine,nefrete,gayza…
Bulandırma suları,
Açıktan açığa.
Lekeleme aşkı! ”
Derim sana.

“-O gidip önünde
Diz çöktüklerin
Gıyâbî kalp çizimleri
İle dönüştüremezler
Aşkı
Hallisünasyonla
Gerçeğe! ”
Derim sana.

Plâtonik aşk bu!
Hiçbir zaman
Gerçek değil!
Açıkla yüreğini
Bağıra bağıra!
Hiç kimseden
Korkmadan
“Aşığım sana! ”
“Delinim senin! ”
Diyerek.
Ama sevdiğine,
Eziyet etme!
Seni sevmediği
İçin.

Latif Gül