Şarkışla Açıklarında Güneşi Bekliyorum – Levent YIKILMAZ

Şarkışla da bir kış mevsimi
Kavlayan kaldırımlar
Vacip(mecbur) olmuş ışıklar
Yansıyor mavi fonda, beyaz tabelalar
İşliyor karanlık odama cüz zam(hasta) renkler
Şehrin kayıp surları gözlerimi allaşa ediyor
Cümlelerim apar topar ve yüklemsizce
Kayıp bir kelime arayışında hafızam
Dudaklarımla oynuyorum
Yokluyorum buzlaşmış cümlelerimi
Rolüm aşktı, sevgiydi, bağlanmaktı, benim
Soluk perdelerin arkasına gizlenen bir camdı benim hikayem
Ve ölürken, yaşayabilmekti kavgam
Durabilmekti maksadım ayaklarım üzerinde
Nefisimle sevişerek geçti çoğu zamanım
Necip Fazılın, Sabır taşı olabilmekti maksadım
Reis Beyin, nam-ı diğer Parmaksız Salihiyim şurada
Dilimin ucunda saklı olan gülüşlerdi yapmak istediğim
Beklide yapamadıklarımdan, kırılganlığım
Pervane olmuş dünyamdayım
Yaşanmış bir aşk romanıyım
Közlenmiş kül parçaları misali
Dağılıyor sözlerim içimde
Son piyesimi(oyunumu) oynuyorum
Son kez alkışlanıyorum alkışlarımda
Aynı anda gördük doğan güneşi
Aşka ilanlanmış bir baskıyım şimdi
Âşık Veysel gibi şar kışlada
Kış mevsimi, tenimize işliyor
Abartısız düşlerimde hayal oluyorum
Üşüyorum beyabanlarda(çöllerde)
Şar kışla niyetine
Şimdi karaca oğlan gibiyim anne
Tenime, ölümü işliyorum mesela
Severcesine yaşmayı işliyorum
Çatıyorum kaşlarımı bazen
Gözlerim kızarıyor,
Geçmişimi arıyorum
Son bir kadeh!
Hadi kaldır
Hayatına son bir kadeh
Bugün yaşanacaklar seninle olsun
Son bir hüzzam
Geçmişimi yaşıyorum
Sessizleşin ey ahali
45lik plaklarından biriyim şimdi
Dertli ve saydam bir ruhum
Şar kışla açıklarında güneşi bekliyorum
Seviyorum ve sevişiyorum
BİR BAŞIMA!

Levent YIKILMAZ