Semti Kadem

\’NEFTA 1

Titriyor ayakların yorgan altında..
Sarıp sarmala..
Soğuğa bırakıyor sıcaklığım duygu selimi..
Sarıp sarmala vücudumu soğuk bir akşamın sabahında..

Uçuşuyor kanatların ayrılığın girdabında..
Konuşamıyor felaketin içerideki koğuşta,
İçtenlikler.. sadelikler edebiyatımda..
Ahlaf efsunu, mahlasıma aftos misali dokunmakta ..

Terkedişe şeref eklendiği vakit,
O kaddahın ebrulisi anlamını yitirmeye başlar,
Varlığa tereddüt içeren sevginin bakışı uçtuğu an,,
Enlemsiz kadehlerin ebrulisi olur biter abuli, o vakit..

Paha biçemem ben dudaklarının kutsallığına,
Başkası bütünleştiğinde verilse bile bahşiş mahremine..
Kutsallığında cevelan, mahremiyetinde adalet..
Gözlerinde ancahiyye, kızıl saçların da rayihan..

\’NEFTA 2

Bak;
Son gün..
Bak;
İlk gün..

Hatıra konmuş fotoğrafların nişanesi tebarüz eylemez yüreğine,
ve o yürek; mürailik eder benim duygu selime..
Kalbe konmuş aitliğin serçe parmağı laf kondurmaz tenine,
-ki o ten, benden daha havale eder ceberut dolmuş gözlerime..

\’NEFTA 3

Yorgunluğuma hükmeden sakinliğimde ferahlığım gezerken,
Gözlerim seyirmekte dinlenene kadar..
Gözlerimi dinlendiren bakışlar ilerlerken omuzlarımdan,
Ölene kadar; halvet olur rehavetim, kasvet olur felaketim..

Eray DEDİK