Sen Beni Kadın Gibi Hiç Sevmedin Ki…!!

Gecelerin karanlıklarında..! sana hep azraille birlikte geldim.
Bu nedenle arkamda, bana yetişemeyen geceler oldu.
Gelmediğim gecelerde ise, gece göz yaşlarıyla sana ağladı.
O nedenle de nice doğumlar hep ölü doğdu, tıpkı senin sevgin gibiydi.
Sen beni, bir gecene hiç çağırmadın ki…

Tüm gecelerin boğazına sarıldım, kahpe hayatada sarıldığım gibi.
Senin hıçkırıkların, iç çekişlerin de… duyulmadı bu nedenle.
Kara kara gözlerini, kara kara yaşlara boğdum.
Ellerinse kötürüm oldu, yazamadın hiçbir şeyleri.
Sen, benim için hiçbir şey yazmadın ki…

Bir tek inlemelerin vardı, geceleri bozan fısıltılarındı onlar.
Küfürler ettin önceleri kendine, sonra bana ve tüm gecelere.
Arzudan solan kadınlar gibiydin ve belkide selvi ağaçları gibi.
Üşütürdün, çırılçıplak gecelerdeki çırılçıplak vücudunu,
Sen, benim için hiçbir zaman soyunmadın ki…

Ve, ruhun da korkardı senden. Sana ben geliyorum diye.
Bu nedenle, her şeyini ama her şeyini boş mezarlarda bıraktın.
Düştüğünde, tüm karıncalar akbabalar gibi bedenine üşüştü.
Toprak örtmedi üstünü, seni yiyenlerse bir bir gitti.
Kahretsin-ki sen bana, benim için hiç ölürmüsün..? demedinki…

Sonra birde sessizlik yıkıldı üstüne. seni bitiren çığlıklar gibiydi.
O sessizlik… ağırlığım, tüm bedenine yayıldığı içindi.
Yalancı zevkinle öldüğünü sandın. Nefesin öyle kesildi.
Yaşanmışlıklarından hiçbir iz kalmadı, biliyormusunki zaman sende silindi.
Sen, zaten benim için de ölmemiştin ki…

Ben… yaşanmamış aşkların ve ölümünde arkadaşıyım.
Bu nedenle severim geceleri, gece içinde, geceyle sevişenleri.
Kıskanırım gerçek kadınları, gerçek aşkları ve inleyen çığlıkları.
Öyleyse; seni sevdim, hayatı sevdim, Tanrı’yı sevdim, yine seni sevdim.
Sen; kadın gibi kadın olarak, hiçbir zaman beni sevmedin ki…

Ermert Revsen. 23. Ekim.2008