Sen Giderken

bir tramvaydan iniyorum ama nasıl
nasıl nefessiz kalıyorum
oysa ben İstanbulsuz edemem bilirsin
bilirsin hiç bir şeyim
sensiz yaşamayı göze aldığımda ben.

saatim ama doğru ama yanlış
hep bu sokaklar çıkıyor önüme
hangi sayfayı çevirsem gözlerine rastlıyorum
ama senin ama değil bilmeden
şiirlerle ağlıyorum.

kırmızı bir gökyüzü kalıyor aklımda
mevsimler sana benziyor sen giderken
bu şehri alıp gidiyorsun
bu şehir artık hep yoksul
sen giderken susuyorum
tarifsiz büyüyor acılar.

İsmail Can Karakuş