Sen Uzaklara Gittin

Seni kaybettiğim günden beri ay ışığını öpemez oldum
artık yakışmıyor denizin kıyısına martılar
balıklar ne suya ne de tuza doyuyor
mutlu olamadı sabrını koruyamayanlar.

Sensizlik çöktüğünden beri boğazıma
bir şeyler oldu bu kente
mevsimler boğuldu
sokakların gözleri kararıyor kendi karanlığında
geçmiyor dünyanın derdi bile bu güzergahtan.

Sen uzaklara gittin yokuşlar küstü bu kente
bu kent ki her sabah tutuşup yanardı
alacakaranlıktaki güzelliğine bakıp
her sabah yeniden sevilirdi
çatılara gizlenen kırlangıçlar.

Acılar kol gezerken sensiz coğrafyamda
hep düşündüm,
yoksa dedim,
yoksa ben mi üstünkörü bakmaya başladım
vitrinlerde tebligat bekleyen terli mankenlere
yoksa sevdanın ‘s’si eksildiği için
uzun bir dağ yoluna mı sapacaktı hırslı vücudum.

Sensizlik varken bu kentte
bir gerçeğin sisleri deldiğüini gördüm
perişanlık yol gösterdi sanrıya
sanrı,
sanrı ve aşk,
aşk mıdır dedim insanı insan yapan,
kuşların sallanan dallara göğüs germesi aşkın gücü müydü
neden azgınlıktan sonra sessizlik hüküm sürer karanlık ormanlarda
ve neden sessiz sokaklarda sensizlik gözlerini karartır bu kentin.

Hüdai Ülker