Sen Vardın…

Sen Vardın…
Sen vardın;
Ve sen güzelliğinle dolduracaktın haremli köşkümü
Sana nefes kadar yakın,yabancı gözlerden uzak
Aşk’a Meftun,bir tek sana yanık gözlerim

Sen vardın;
Hakikate ilişmedi benim sözlerim
Korkutmaz beni sensiz geceler
Aşk,çiçekler açan bir gülüştü bazen
Gözlerimden dökülen yaşlar,nil oldu aktı çöllere
Ve gönlüme taht kurdun sen

Sen vardın;
Gözlerin dolunay gibi ağarttı gecelerimi
Sen yüreğimde akan bir kevser
Ey sevgili! Atma beni zindanlarına sensiz
Bir tarafta ağlayan diğer yanda gülen yüzler…
Dokunma yâr derunumda acı
Kaldıramaz güzelliğini bu beden

Bir sen vardın;
Başkalarının değil benim gördüğüm kadardın
Ellerim ellerinde kayıp gidiyor
Bir gün sorulacak bu davanın hesabı
Bu yaşların sebebi sensen şahet
Affet! Simâ’mı bile yaktı gözyaşları
Ve ben savaşa giden erler gibi
Korkuyla baktım,bakmaya cesaret edemediğim gözlere…

Sen göründün;
Gün batmak üzere ufukta
Hayat silahsız askerlere benzer
Hayattan çığlıklar işittiğim tek ses;
Düş ve doğrul!
İstilâya uğratılsın,yağmalansın bedenin
Bu diyârda görünen koca bir efkâr
Ne Şah’a eğdim bu başı ne de Sultan’a hacet
Yalnız sana eğdim başımı
Ben ölmem! desem de inkar…

Sen vardın;
Sabah rüzgarında savrulan yaprak gibi
Gecelere renk veren yıldızlar gibi
Sana karşı çaresiz ellerim
Bakma öyle yâr
Gamzene kondurduğum buseler geliyor aklıma

Şimdi yoksun;
Korkmuyor ölümden gözlerim
Mısralarda canlandıracak seni sözlerim
Yanıyorsam bil ki sensin sebebim

Ölmedim yâr,senin uğruna
Ve ben uğruna yaşamayı göze alıcak kadar yürekliyim…

Semihcan Yalçın