Sen Varken

Sen varken
Birden bire depreşti
İçimde uyuyan duygularımın fay hatları
Döküldü eteklerine dağların sancıları
Hür doğduğum
Yiğit olduğum
Günler geldi aklıma.

Sen varken alkışlardı asaletimi yağmurlar
Terlediğim alnımın rızkında adalet vardı
Dünya
Barınağı değildi soytarıların
Korsan bakışları kör ederdi kılıcımın kıvılcımları
Avucumda sedeften güller
Atbaşı koşmazdı küfürle iman
Yangın yeri değildi Kenan toprakları
Sen varken
Ayaklar altında değildi cihan.

Sen varken
Ben hiç sağır olmadım kimsesiz bakışlara
Duvarlara yaslanarak
Omuzlarımda büyürdü zambaklar
Ağladığım gözlerden nefret akmazdı ırmaklara
Akşam bir çocuğun gözlerinde boğuldu
Dudakları bakırdan güller çiğneyen kadınlar
Ağlayıp okşadılar yetimlerin başlarını
Başları önde koşan ayaklar atıldılar üç kıtaya
Yıldızlar ve kum taneleri severdi bizi
Çocuklar herküllerle savaşırdı
Mağrip de güneş batarken
Hazarda güneşin doğardı.

Koptu halkalarından bir bir kardeşlerin
Coğrafyamda döküldü yapraklarım
Vatanım ah vatanım
İnim inim inliyor
Ayaklar altında kuzgun leşlerin.

Bir gün çekip gittin hayatımızdan
Çelik kapılar bıraktın korkularımıza
Alkışladığımız tabutların arkasından
Kim bilir kaç vakit oldu sövdük sana
Gölgesinin şövalyesi insanlık
Ayak izlerinden yürüyor putların
İhtilal marşları dayandı şehrin varoşlarına.

Biliyorum
Er geç çocuklar büyüyecek
Uyanacak ruhumuzun zilletinden aşk
Ayak izlerimiz çoğalacak yeryüzünde
Bulutlarla yarışacak aklımız
Karanlığın ardı sıra
Kör bir kuyuda gizli kader
Köleleri sultan yapar Mısır’a.

İbrahim Yılmaz