Seni Bulunca Doğdum Ben, Yeniden…

Seni bulunca doğdum ben, yeniden…
Senden öncesi soğuk madde, yürüyen ceset!
Cehennem gibi feryatlar yükselirken kalbimden,
Gördüm pak tecellini, hep dağıldı kesafet.
Seni bulunca doğdum ben, yeniden…
Ab-ı hayat içtim, sonsuz rahmet elinden…

Bülbülün sesi hazindi, çünkü gülden firak var.
Analar inlerdi hep, ölümeydi doğumlar…
Bakınca değişti eşya, Furkan penceresinden,
Bülbül neşelendi, güldü, ne gülden firak kaldı.
Ölüme gidenler bile haline ağlamadı.
Zihin bir nefes aldı, kafa kurtuldu sıkletten.

Şiddetinden boşluğun içime çökecektim.
Bağırıyordum inler gibi, “Nedir göremediğim? ”
Meğer göremediğim, güneşten de zahirmiş.
Fakat kara, kalın perde, işte benim gafletim!
Seni bilmekle doldu, sinemde kara delikler.
Her şey canlandı sanki… Şu camit taşlar bile:
Neredeyse ‘Allah, Allah” diyecekler…

Ahmet Levent Ay