Seni Sevdiğimi Kimse Bilmesin

kim bilir şimdi neredesin,
kiminle, hangi yoksulluğun pençesindesin,
belki de beni unutup, mutluluğun gölgesindesin…

sokak lambası altında titrediğim günleri düşünüyorum da;
ses etme n’olur, seni sevdiğimi kimse bilmesin..!

şimdi kime bakar kömür karası gözlerin,
şimdi kime meskendir o incecik belin,
belki de kimsesizliğin eşiğinde minicik yüreğin…

karanlık evinde ürktüğünü biliyorum da;
sessiz ol, seni sevdiğimi kimse bilmesin..!

gecenin zifirisinde buza kesen kar beyazı ellerin,
sigara nöbetlerini gizli kılan mantıklı nasihatlerin,
herkesten gizlediğin, sarıp sakladığın sırma zülüflerin…

her gece turuncu rüyalarımda görüyorum da;
unut gitsin, seni sevdiğimi kimse bilmesin..!

artık benim için soğuk, gündüzsüz bir gece gibisin,
turnaların gözünde ulaşılması zor sardunya niteliğindesin,
bildiğim hala yüreğimin en kanlı derinliğindesin…

bazen gidip kapını çalma cesaretini yakalıyorum da;
göremeyim saçlarını, seni sevdiğimi kimse bilmesin..!