Seninle

Seninle başladı her şey
Güneş günü başlattı
Sen, beni…

Seninle öğrendim gülmeyi
Gülerken aşkımdan ağlamayı
Kıskanmayı,kıskanılmayı
Susmalara anlam katmayı…
Seninle öğrendim hayata dair ne varsa,
Ufacık iki kalbe sığdırmayı

Geleceğe anlamlar yükledim mesela
Seni,kendimi,sıcacık bir evi…
Yaramazlık ettim yatak odamızı bile düşledim
Sen ve ben içindeyken tabi…
Bebeleri de unutmadım isim bile baktım
Bak bunlar da hep seninle oldu.

Seninle unuttuklarım da oldu
Bize mani ne varsa, ne olacaksa çöpe attım.
Abbası unutmadın demi? onu öldürdüm mesela
Issızlığı da unuttum lan,
Issız kalmayı yok edemedim,malum mesafeler…
Mesafeler diye birşey varmış seninle öğrendim
Uzaktan sevmeyi,anlık imkansızlıkları…
Yeri geldi kaderi sorguladım
Sonra öptüm başıma koydum,aklıma sen geldin
Bak işte seninle akıllandım.

Aşkı seninle öğrendim,”aşkım” demeyi…
Sevgiliye dair ne varsa sende buldum.
Bir an kalbimin azizliğine uğradım,sana aşık oldum.
Bak Eftelyam kalemimden aşk damlıyor,sebebi yine sensin.
İnan ki seninle başladım bunları söylemeye
“Seninle yaşlanmak istiyorum,seninle ölmek”…
Seni çok seviyorum.

İsmail Edip Yavuz