Seninleyken Sensizlikteyken

Ben seni hem seninleyken hem de sensizlikteyken sevdim…
Seninle oluşturduğumuz takvim yaprakları duruyor çekmecemde…
Anılar dolusu günler biriktirdim her bir takvime…
Sen vardın, ben vardım, biz vardık…
Senden benden geçtim de ben bizi hiç unutamadım…
Şimdi o sürekli geçtiğimiz sokağı hatırla…
Yağmur birikintilerinin ayağımı ıslatmaması için
Bastırdığın taşları hatırla…
Sırılsıklam sevgimizi hatırla…
Hatırla işte yaşanmışlıklarda her ne varsa…
Bir gün olurda geçersen o sokaktan,
İki çekimlik nefes çek içine
Hala kokusu duruyor anıların, biz dene bu illet yerde…
Sen yoktun hatıraların sarılırdı inceden inceye…
Sokağımdın, nefesimdin, yaşamımdın, sevgimdin;
Yağmurumdun, gözyaşımdın sen benim.
İnsanın hayatında olabilecek en güzel her şeydin…
Kalemimdin en güzelinden, kalemimdeki mürekkebim…
Sonra bembeyaz sevdamdın, sevginle dolmuş bu kalpte…
Sen gittin kalemim yazdı bembeyaz sevdamıza aşkımızı…
Ben “Aşk” diyordum, sen “Sev” diyordun…
Ben “Aşk” diyordum, sen “Gelme” diyordun…
Ben “Aşk” diyordum, sen bir “Hoşça kal” bile demeden gidiyordun…
Yıllar sonra elime aldım takvim yapraklarını.
Sonra hepsini birer birer yüzdürdüm,
Masmavi deniz görünümlü gözlerinin hayalinde…
İşte dedim, işte aşk…
Sensiz, bizsiz, ölümsüz…
Hafızalardan silinmeyecek doyumsuz bir tat bırakan damaklarda…
Ben seni sensizlikte sevdim sevdiğim…
Anladım ki;
Kavuşursan meşk, kaybolursan aşk olurmuş…

Serap Köncü