Sensizliğe İnat

Sensizliğe İnat
Ey gökyüzü boşalt bulutlarla gözyaşlarını,
Donmuş vicdanlara, taşlaşmış kalplere,
Karışsın gözlerimden akan yaşlar, sele dönüşsün,
Kaybolmuş gecelerin ıssız sokaklarında…

Ben sensizliğin koynunda büyürken yavaş yavaş,
Umutlarımı ektim sevda tarlalarına bitimsiz,
Açılmayı bekleyen tomurcuk misali savunmasız,
Gözyaşlarımla suluyorum lacivert zindanlarda…

Gökyüzünün son yıldızları sönmek üzere birer birer,
Gece yeni güne doğmanın sancısı içinde,
Acıların kaybolmasını ummaktayım
Kıyamet öncesi sunulmuş son bir güzellikte

Acının çoğalttığı hüzünler içinde boğuşurken,
Kırılgan, parçalanmış yaralı bu yürekle,
Yeni güne umut fidanlarıyla uyanmaktayım,
Sensiz geçen uykusuz gecelerin sabahlarında…