Sevebilseydin Kendini

Sevebilseydin Kendini
Ne aysın
Ne güneş
Sadece kimi kereler geceyi soluduğunda
Küçük pırıltılarına bulduğu kaçaklardan
Kör döngülere isabet aldıran
Artık rast geldiğinden midir
Yoksa bilerek mi kasten..
Bahanesi ne olursa olsun küçük bir soluk darlığında
Kendine yetişemediğin adımlarla sanki
Kurşunla kovalanan maral ürkeği
Yere göğe bakamayacak cinsin her imrendiğiyle
Mekanı yok geleceklere
Kabus düşleri ızdıraplı döşeklerde bahtını küskün
Bükük boyunlu çiçekler bahçesi
Önü sonu yokluğa emanet
Ve toprağından insan eli çekilmiş pencerede
Kendi öksüzünde kalmış müstakil vazo gibi
Farketseydin ki ay güneş aklını çıldırıp
Senin gününü gün etmek için
Buralara kadar çıkıp gelirken
Taa bilmem nerelerden
İnsan olup kendine bir güzel yakışan
Kabul edip kendini
Sevebilseydin…

Seyfi Karaca