‘Sevmenin Adı Yok…’

/Gün yüzü görmemiş laflar
Şiirlerinden fırlayıp gözüme batıyor
Ve bütün masumiyetler nedense bana,
Seni hatırlatıyor…/

Bir çocuk görsem yüzün yüzüne benziyor
Şiirlerim ellerine
Dokunaklı bir şarkıyla ürpersem
Sözleri sözlerine…

Seni;
Bol imgeli şiirlerinin ucunda buldum
Dizelerin uçurumlarında gezindim
Kayboldum
Zihnimin kıvrımlarında
Gün oldu yoruldum
Gün oldu takıldım peşine
Sözler verdim, yeminler ettim kendime:
“- Nedir bu sevdanın tutarı
Neyse öderim isterse olmasın karşılığı
Tırmanırım O’nunla olsa olsa
Her satır başında yokuş yukarı…”

Neyimsin sen benim
Sadece dost
Sadece arkadaş mı
Neden tam diyemiyorum
“Seni seviyorum…”

Oysa,
Bütün gecelerimde sen varsın
Uyurken bir ev dolusu çocuk
Gözlerinde gözlerini okşuyorum
Kirpiklerinde kıvrım kıvrım hasretim dolanıyor
Yalnız bahçemin serinliğinde her gece yarısı
Sigaramın dumanında seni çekiyorum
Kabuslu düşlerim seni sayıklıyor
Sana uyanıyorum…

Neyimsin sen benim
El kadar bulut bile yokken havada
Gözümü yumar yummaz boran olup bulanan
Nedir bilipte bilmezliğe geldiğimiz
Dilimizin ucunda korkuyla dolanan
Konuşursak bozulur diye kıyamadığımız
Nedir bir türlü
“Adını koyamadığımız…? ”

Mustafa Bay