SON ÇOCUĞUMUN İLK SESİ

8.1.1985 günü doğan çocuğum için-

Akşamüstüydü
Bavullar vardı ellerimde
Çorap satmaktan dönüyordum eve
Düşüncemde hep yeni doğacak çocuğum vardı
Birçok ayakkabılar vardı kapının önünde
Titrek parmaklarım dokunuverdi zile
İlk müjdeyi verdi Neziye gelin
“Bir kızın oldu gözünaydın!…”

Senden kat-kat büyük olsun dedi ebe
Uzattı,sundu kucağıma çocuğumu
Dar geldi sevincim,sığmadı içime
Fışkırıverdi gözbebeklerimden mutluluk
Eşim bana/ben eşime baktım
Duydum son çocuğumun ilk sesini
Yeni sevdalar,yeni türküler yaktım…

Sonra yavaş-yavaş komşular ve ebe gittiler
Zaman gecenin ortasına uzanmıştı
Yatağa yayılıp astım gözlerimi tavana
Tren rayları gibi upuzun yokluklardı karşımda duran
Daha nice istasyonlarda olacaktı yanımda bavulum
Namlularını birbirlerine çevirmişlerdi
Sevinç ve acılar içimde.
Ben barış gücüydüm
Dimdik ayaktaydı direncim…

Zaman gecenin ortasını aşmak üzereydi
Görünürlerden kaybolmuştu ümitsizlik
Son çocuğumun ilk sesi değildi artık kundaktaki
İkiyi üç yapan
Dört nüfusu beşe çıkaran
En taze,en genç sesti evimizde…

Kurdale takacak ablası Derya saçlarına
Ağabeyi Kadir su satıp sevinç taşıyacak
Yanlış eğitmekten ırak duracak annesi
Bu beş nüfuslu gemi
Karasularımızın mutluluk sembolü olacak
Yenik düşecek yoksulluk
Güçler birleşecek
Güneş yeniden doğacak üstümüzde…

Esat Kurt