Sonunu beklemeden sevdik

Özgürdük.
Hayatın sonuna kadar özgürdük.
Uzaklarımızı artıran Tren içimizden geçerken;
Bulutların beslediği umutlarımızda,
Kaybolurkende özgürdük.

Bekledik.
Sabrın azametinde bekledik.
Gönül gecelerinde mevsimler değişirken;
Baharın mevsimini umutsuzluk evinde,
Yüreğimizde bekledik.

Sustuk.
Söylenmeyen gerçeklere sustuk.
Kirpiklerden kelimeler dökülünce zulmete doğru,
Tokatını yediğimiz bütün dillerde;
Dilsizlere özenip sustuk.

Kördük.
Görünen hayatımıza kördük.
Arkamıza bakmadan koşarken gelecege;
Görmezden gelen gözlerin melanetinde,
Görünen yüzlere kördük.

Sevdik.
Sonuna kadar sevmeyi sevdik.
Sevdiklerimiz acıyı verirken toprağımıza;
Her başağın içinde sakladığımız aşkımızda,
Şair Hasan Hüseyin’in dediği gibi,
Acıyı Bal eyledik…
Ve;
Sonunu beklemeden sevdik.