Suskun Sözler

Sessiz sakindi sular susuyorlardı
Hatta birlikte susuyorlardı konuşmak isteyerek
Haybeden hayli zam/an geçiyordu oysa
Zaman, sözleri henüz söylemeden mahçup uçup gidiyordu..

Soluğunda düğümlenip kalıyordu
Önce, nefes almayı zorlaştırıyor, tıkanıyor
Sonra çıkıyordu havaya, suya ve bulutlara doğru koşuyor
Sözler, tutup içinde uçup gidiyordu özgürlüğe doğru..

Aslında ne çok birikmişti ciğerlerinde
Nasıl da yıllar harcanmıştı hiç yerine
Sonsuzluğa armağandı kalben düşünmek
Düşlerde gezinmek, yasak değildi ya düş büyütmek..
Yüreğine taş basıp sonunda sözler sessizce susuyordu işte!

Bir kere gözden düşünce bakışlar
Asla vazgeçiyor değildi hayır!
Sonuçta yerden yüksekti umutlar
Dökülmeyince sözler sessizce küsüp gidiyordu
Bembeyaz kanatlarıyla…

ve alıp başını gittiğinde hiç affetmiyor,
çekip gidiyordu sözler
asla geriye gelmiyordu dile..

-Ne zaman çare, ne söz nafiledir
artık yitik dünya zamanında..

Bir eflatun..
13 Aralık 2011-10:10 İzmir

Feyza Muhurlu