Unutur mu Bu Çocuk?

Ne güzeldi, çocuk olmak.
Dert yok düşünce yok.
Dolayısıyla sıkıntı yoktu.
Çocukken sokaklarda oynamak ne güzeldi.
Saklambaç, körebe, çizgi, yerden yüksek oynamak.
Antakya’nın o eski, dar, çıkmaz sokaklarını keşfetmek ne güzeldi.
Çocukken evden kaçıp dağa tırmanmak,
Zor da olsa ne güzelmiş.
Komşuların kapısını çalıp kaçmak,
Su borularını patlatmak,
Camlarına taş atıp, camlarını kırmak,
Ne kadar heyecanlıymış.
İki yeğen bir amca, üç kişi
Çarşıda dolaşıp,
Ceplerindeki paraları birleştirip,
Anca bir dürüm parasını denk getirip,
Dürümü üçe böldürüp,
Ortasını kim yiyecek diye kavga etmek, ne güzeldi.
Oyuncağımız bir tane vardı, ya da hiç yoktu.
Başkasının oyuncaklarıyla oynamak bile, şimdi ne güzel geliyor.
Ne güzeldi çocukluğum.
Niye büyüdüm ben anne, niye?
Çocukken düşüncemiz olmazdı bizim.
Çocukken iş güç bulma derdimiz yoktu bizim.
Çocukken sevgili derdimiz yoktu, anne.
Çocukken kırılacak bir kalbimiz yoktu.
Kalbimiz çocukken sadece atmakla yetinirdi.
Şimdi ise atmak yetmiyor anne, yetmiyor.
Sevmek istiyor,
Sevilmek istiyor,
Sevgili istiyor.
Ama istemek yetmiyor anne.
Bazen mücadele etmek gerekiyor.
Ama o da yetmiyor anne.
Aşk acı veriyor,
Sevmek güzel şey ama
Tek taraflı, acı veriyor anne.
Yaralıyor, kanatıyor, ağlatıyor anne.
Aç, uykusuz, gözleri nemli bırakıyor.
Çocukken, büyümek isterdik hep.
Keşke büyümeseydim ben anne.
Acı nedir bilmezdim çocukken,
Hele aşk acısını.
Keşke çocuk kalsaydım ben, anne!
Niye büyüdüm ben.
Anne hatırlar mısın?
Benim bir oyuncağım vardı, polis arabası.
Hani abim getirmişti, Suudi Arabistan’dan, hatırladın mı?
Hani ben devamlı, onu çalıştırırdım, siren çalardı.
Hani ben onu hiç susturmaz,
Onunla oynar ve mutlu olurdum.
Herkes de bana kapatmam için bağırırdı.
Ben onu kapatır, sonra tekrar çalıştırırdım sirenini.
Tek oyuncağımdı o benim anne, hatırladın mı?
Hani ablam sinirlenip tek yumrukla kırmıştı,
Hani darmadağın olmuştu oyuncağım.
Hani ben günlerce ağlamıştım, onun için.
Hatırladın mı anne?
Şimdi de kalbi kırılmış oğlunun, anne.
Şimdi de kalbi darmadağın olmuş.
Şimdi de onun için ağlıyorum, anne.
Yaklaşık yirmi beş yıl oldu oyuncağım kırılalı,
Ve onun kırılmasını hala unutamadım, anne.
Şimdi bana kalbindekini unut diyorlar.
Soruyorum sana anne, soruyorum
Yirmi beş yıldır kırılan oyuncağını unutamayan bu çocuk,
Kalbindekini bir ömür unutur mu anne?
Kıranları değil, kırılanı düşün anne, kırılanı;
Kırılan bir daha tamir olur mu?

Aydın Zeyfeoğlu