VAKİT

Vakti gelince aşk dediğin uğursuz yoldaş, ansızın kara peçeye bürünür.
Vakit dolunca uzakken yakın olan, hemen yakındayken uzak görünür.
Vakti gelmemişken aşka nazir hercai menekşeler pervasızca öldürülür.
Vakit ilerleyince karışır zaman, gündüz geceye, gece gündüze dürülür.
Vakti harcarken gayesiz, sarhoş; simalar silinir, yalnız günlere dönülür.
Vakit tam da gece yarısını vururken, zihnin kapkara kâbuslarla örülür.
Vakti tükenmiş hayatların sahipleri, vefasızca yalnızlığa doğru sürülür.
Vakit henüz senin terk edişine varmamışken, seni terk edenler görülür.
Vakti doğru bulanlar yâri yok saymak için, sıratta gerisin geri sürünür.
Vakit geç değildir yaraya merhem çalmaya, bilmeyenler elbet dövünür.
Vakti kendisine yetmeyen, sana dakika ayıramaz anlamak için; düşünür.
Vakit yaşamaya heves ederken tüketilmişse yaşamadan, acı acı gülünür.
Vakti geldiyse eğer ve buysa aşıktan beklenen elbet düşünmeden ölünür.

KEMAL OKUMUŞ (K.O)