Yalnızlığın buzdan ölüm

Yalnızlık zemheridir gidenlerin ardı sıra
Billur tanecikler gibi bir bir
Gözyaşları buz döker
Pusludur şimdi gökyüzüm
Yüzümde sisli bir hüzün
Ve yokluğun zemheriden de beter
Diller lal olur ardı sıra

Göç etti ruhumdan sevgi kuşları
Yoluma hüzün pusu kurdu
Tebessümüm donuklaştı
Dudak kıvrımlarıma yerleşti hüzün
Gözlerimden ruhumun
Buz tanecikleri döküldü

Puslu ruhum kaldı yalnız bu şehirde
Yalnızlığım zemheri
Yalnızlığım ölüm
Yalnızlığın hüznü çöktü bu akşam
Yalnızlığın buzdan ölüm
Sesizce hüzünüm buz dökmekte
Gözlerimden süzülürken ölüm

MAHMUDİYE DÜZKAYA