Yokluğun
Yokluğun
gece gibi çöktü yokluğun
görmedim ne ara battı güneş
gözlerimi sımsıkı yummuşum
karanlığın aydınlığıma eş
alışmışım karanlığa
güneşi kurutmuşum
alışmışım yokluğuna
varlığını unutmuşum
bir defterin yaprağında
boynu bükük ismin kalmış
yürüdüğümüz yollarda
yalın ayak izin kalmış
şehir küçülmüş yokluğunda
kulağımda sesin kalmış.
Cüneyt Kocabıyık
Henüz yorum yapılmamış.