ZAMAN

Zaman beni yalnızlığa sürüklerken en çok seni aldı benden. Önce bana hayat veren yüreğini sonra engin denizler kadar derin olan gözlerini şimdilerde yollara düşmüş gördüğüm her gözde gözlerini tuttuğum her elde ellerini ve dokunduğum her tende senin sıcaklığını arıyorum… Ne çok zaman geçti üzerinden gidişinin zaman geçmek bilmiyor günün her saatinde daha çok acı veriyor ve bu aralar o kadar sık yapıyor ki bunu dayanılmaz bir işkence gibi acıtıyor canımı… Nerelerdesin ey sevgili kimin gözlerine dalıp aşkı arıyorsun kimin elini tutup bensizliğe yürüyorsun damarlarımdaki aşkı kurutup viran şehirlerde yalnızlığa salıyorsun faili meçhul bir cinayet işliyorsun öldürüyorsun beni…
Zaman beni sensizliğe sürüklerken en çok seni aldı benden..önce ellerini sonra hiçbir zaman dokunmaya kıyamadığım tenini sensizliğe müebbet yemişim gibi geliyor artık hiç dönmeyecekmişsin sanki…umudu mu yitirmeye başlıyorum sensiz geçen her saniye ne çok işkenceler çektiriyor bana bir bilsen beklemeye mecalim kalmadı artık ölüme yürüyorum darağacındayım idam ediliyorum senin umursamaz bakışlarının arasında…

-Mahsum Rüzgar AYKUT