Zaman Süngülerini Çekti Aşktan Yana

Kapandı kapılar buruk bir sancıyla…
Bir “veda” anı kaldı dimağlarda …
Koskoca bir ömürden arda
Bir avuç hüzün kaldı…

Kılıcını kuşandı anılar,
Bir bir dikilip karşıma maziden hesap sorar
Hesapsız düşler mi bizi böylesine acıtan
Yoksa zamansız aşklar mı? Bilinmez…

Her köşe başı tutulmuştur bir yalnızlık tarafından
Ve bütün yalnız yürekleri yiyip bitirir aynı sorular…
İç çekişler kalır
Soğuk bir cadde ortasında zavallı bir edayla…

Aşklar tüm masumiyetlerini yitirir…
Sessiz bir anı olur aşıklar düşlerde yaşayan
Hesapsız sevmeler biter,
Asılı kalır yüzümüzde
Sebepsiz tebesümler…

Ve iki çift göz …
Hala giden sevgiliye ağlar …
Nedensiz, sorgusuz, sualsiz
Gömülürüz içimizdeki zindanlara…
Hesaplaşmalar başlar içimizdeki yabancıyla
Kapılar kapanır çoğu zaman yüzümüze
Her başlangıç bir sona gebe
Her son hüzünlü bir vedaya
Ve zaman,
Süngülerini çekti yine aşktan yana…

Elif EYLÜL