Zeynep’in İftar Duası Ara/kanda

“Ey Allah’ım bugünde senin dininde ve senin gölgende bir orucu daha senin rızan için açıyorum. Verdiğin nimetlere şükürler olsun. Hayatımın senin dinin üzerine sonlanmasını bana nasip et.”

Şimdi yağmurludur benim memleketim,
Bilmezsiniz, çok soğuk, üşür ellerim.
Delik deşik tavanındaki naylonundan,
Bulutlar kan kusar, düşen damlasından,

Oruç tutar ellerimden, cılız bedenimi götürür akşama,
İftar olur, ekmek yoksa, şükr ederim yinede Allah’a
Mutlu olmak, bir dilim ekmeği bölmek değil mi, diğer müslümana,
Mutlu kardeşlerim de var benim, umut, utku ve cennet adında,

Adim Zeynep, yaşım on iki desem ağlar mısın?
Ölüyorum din uğruna, dön yüzünü bana desem bakar mısın?
Şehit olsam, adımı bu garip memlekette anar mısın?
Burada değilsin, görmedin, duymadın, beni anlar mısın?

Yeşilin güzellikleri aldatır, masum coğrafyasında,
Baksan en barışçıl insandır budist kendi aklında,
Bir avuç müslüman, vakar ve gururlu, belkide şüheda,
Dövülür, öldürülür ve hatta yakılır, dini uğrunda,
Sanki cahiliye devri ve Mekke sokakları, farklı zamanda,

Görmedi dünya böylesi vahşeti, görmeyecek belkide,
Birkaç beyefendi, ahkam keser elleri cebinde,

“Duydun mu, haberleri Arakan diye bir yer varmış,
Kendini bilmezler, orada taşkınlık yaparmış,”
Kendini bilmezler, duyup da söylemeyen, görüp de kör kalanmış,
Bir kardeşi ölürken dünyada, zulmüne ve sefaletine sessizce bakanmış.

Duydum ve Asım oldum Akif’in mısralarında,
Zulmü Alkışlayamam,
Kalbim ve aklım, bildiğim dualarla Arakan sokaklarında,
Yeter mi? Asla,
Ölüm kol geziyor, Zeynep’lerin feryadında,
Dualar ve göz yaşı okunan kitapların mısralarında,
Hayat ister, ekmek ister, aş ister,
Yüreğini ısıtacak gocuk, verecek bir ablasında,
Kalbi kanayan her evlada, bir evlat var aslında,
Ail’ler, Ahmet’ler ve bir sürü masum melek,
Kurtaralım, Medineli’ler gibi, gel kardeşim diyerek,